ដោយ ហ៊ុំ ចំរើន
2024.09.04
RFA
ស្ដាប់ ឬទាញយកសំឡេង
ស្ត្រីរូបនេះ ត្រូវបានកូនៗ ចាកចោលទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ដោយទុកគាត់ឱ្យនៅមើលថែចិញ្ចឹមចៅ នៅខេត្តបាត់ដំបង។ រូប៖ ពីពលរដ្ឋ/2024-09-04
ប្រជាពលរដ្ឋវ័យចំណាស់ រស់នៅតាមបណ្ដាខេត្តជាប់ព្រំដែនមួយចំនួន ជាប់កាតព្វកិច្ចចិញ្ចឹមចៅតូចៗ បន្ទាប់ពីកូនៗ របស់ពួកគាត់មានគ្រួសារ និងធ្វើចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ដើម្បីយកលុយផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ។ របៀបនៃការរស់នៅបែបនេះ បានប្រព្រឹត្តទៅតជំនាន់ ដោយឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមកូនឱ្យធំពេញកម្លាំង ដើម្បីធ្វើចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅក្រៅប្រទេស ហើយនៅពេលមានចៅ ពួកគាត់បន្តចិញ្ចឹមរហូតដល់គ្រប់អាយុ ហើយបញ្ជូនឱ្យទៅធ្វើចំណាកស្រុក ដូចឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេដែរ។
នៅតាមភូមិ ក្នុងខេត្តមួយចំនួន មានដូចជា ខេត្តបាត់ដំបង បន្ទាយមានជ័យ និងឧត្តរមានជ័យ ជាដើម ហាក់មានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ។ នៅតាមផ្ទះភាគច្រើនសម្បូរតែកូនក្មេង និងយាយតាចាស់ៗ ប៉ុណ្ណោះ ដោយពួកគាត់ខ្លះអង្គុយលេងនៅក្រោមផ្ទះ និងខ្លះទៀតច្រៀងបំពេកូនង៉ានៅក្នុងអង្រឹងជាដើម។
ទិដ្ឋភាពប្លែកៗ ទាំងនេះ មិនមែនបង្ហាញអំពីយាយតាវ័យចំណាស់មានកូនខ្ចី ឬឪពុកម្ដាយក្មេងនោះ រវល់ទៅមើលស្រែនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារកូនចៅរបស់ពួកគាត់ធ្វើចំណាកស្រុក ទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ដោយទុកកូនៗ របស់ពួកគេឱ្យឪពុកម្ដាយមើលថែនៅឯផ្ទះ។
ពលរដ្ឋនៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យ លោកស្រី ព្រៀប បួន ប្រាប់វិទ្យុអាស៊ីសេរីថា លោកស្រីមានកូនចំនួន ៥នាក់ កំពុងធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ដើម្បីរកលុយយកមកសងបំណុលធនាគារ និងចិញ្ចឹមចៅតូចៗ ដែលនៅស្រុក។ លោកស្រីបន្តថា ទោះបីលោកស្រីមានកូនជាច្រើននាក់ធ្វើការនៅស្រុកថៃក្ដី ក៏ជីវភាពលោកស្រីរាល់ថ្ងៃនៅតែខ្វះខាត រហូតពេលខ្លះ លោកស្រីឆ្លៀតដាក់លប ដាក់បង្កៃ និងរាយសន្ទូច រកត្រីយកទៅលក់បន្ថែមទៀត ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ការហូបចុករបស់ចៅៗ ទាំង ៤នាក់ ទម្រាំពួកគេធំគ្រប់អាយុ ហើយឪពុកម្ដាយពួកគេយកទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃជាមួយ។
លោកស្រី ព្រៀប បួន៖ «យូរៗ ទៅ លែងស្គាល់ម៉ែស្គាល់ឪហើយ ស្គាល់តែខ្ញុំ។ ទុកកូនចោល។ ពេលម៉ែឪវាមក មិនដែលតាមសោះ។ យើងនៅចុងកាត់មាត់ញកអ៊ីចឹង មិនដឹងទៅរកការងារឯណាបានធ្វើទេ»។
ភាគច្រើន ពលរដ្ឋដែលរស់នៅខេត្តជាប់ព្រំដែនថៃ ពេញនិយមបញ្ជូនកូនឱ្យធ្វើចំណាកស្រុក ដើម្បីរកលុយផ្ញើឱ្យពួកគាត់ចិញ្ចឹមចៅ។ បន្ទាប់មក នៅពេលចៅរបស់ពួកគាត់គ្រប់អាយុ និងពេញកម្លាំងល្មមអាចធ្វើការបាន ក្មេងៗ ទាំងនោះនឹងត្រូវឈប់រៀន ហើយធ្វើចំណាកស្រុក ទៅធ្វើការងារនៅប្រទេសថៃ ជាមួយឪពុកម្ដាយពួកគេ។
ចេញពីខេត្តបន្ទាយមានជ័យ និងបន្តដំណើរទៅខេត្តបាត់ដំបង តាមភូមិជនបទ នៃស្រុកមង្គលបុរី និងស្រុកថ្មគោល មានផ្ទះតូចធំជាច្រើនខ្នង ត្រូវម្ចាស់បិទទ្វាររបង ចាក់សោទុកចោល ដើម្បីធ្វើចំណាកស្រុកទៅប្រទេសថៃ។ ចំណែកផ្ទះខ្លះ មានយាយតាចាស់ៗ នៅចាំផ្ទះមើលចៅ។
ក្នុងនោះ លោកស្រី ស៊ឹម សុណា មានវ័យជាងហាសិបឆ្នាំប្លាយ ជាអ្នកស្រុកថ្មគោល ខេត្តបាត់ដំបង និយាយថា កូនប្រុសរបស់លោកស្រីចំនួន ៥នាក់ ទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃអស់ហើយ ដោយបន្សល់ទុកកូនតូច ៥នាក់ ឱ្យលោកស្រីមើលថែ។ លោកស្រីប្រាប់ថា មូលហេតុ ដែលកូនរបស់លោកស្រីដាច់ចិត្តចោលស្រែ ចោលចម្ការ ហើយធ្វើចំណាកស្រុក គឺមិនមែនដោយសារពួកគេខ្ជិលធ្វើស្រែ ឬចង់រកលុយឱ្យឆាប់ក្លាយជាអ្នកមាននោះទេ គឺដោយសារនៅក្នុងស្រុកគ្មានការងារធ្វើ កសិផលចុះថោក និងជាប់បំណុលធនាគារ។
លោកស្រី ស៊ឹម សុណា៖ «ដាច់លុយតើ។ ពេលដាច់លុយ គឺខ្ចីបងប្អូនតាមនេះឯង។ ខ្ចីឱ្យចៅទៅរៀន និងទិញម្ហូបឱ្យចៅហូប។ ពិបាកខ្លះដែរ គេថាឱ្យទៅរៀនចុះកូន តិចតួចយ៉ាងណា ខំតែរៀនទៅ។ ពិបាកខ្លាំងដែរ ប៉ុន្តែមិនដឹងប្រាប់នរណា ចេះតែស៊ូទ្រាំទៅ»។
ទោះបីជានៅតាមសហគមន៍ ពលរដ្ឋបិទទ្វារចាក់សោផ្ទះ ទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ឡើងស្ងាត់ភូមិក្ដី ក៏វត្តមានរបស់មន្ត្រីឥណទាន ឬដែលអ្នកស្រុកហៅថា លោកគ្រូ ស៊ី.អូ (CO) មានវត្តមានគ្រប់ច្រកល្ហក ជាពិសេស នៅពេលដល់ថ្ងៃសងប្រាក់ ឬដែលគេហៅថា ឡើងអង្គការ ដោយសារពួកគេជិះម៉ូតូខ្វាត់ខ្វែងនៅតាមផ្លូវ ខណៈពលរដ្ឋជាកូនបំណុល បានត្រៀមលុយ ដែលកូនចៅរបស់ពួកគាត់ផ្ញើមកពីប្រទេសថៃ ចាំសងទៅធនាគារ។
វិទ្យុអាស៊ីសេរីមិនអាចទាក់ទងអ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ និងបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ លោក កត្តា អ៊ន ដើម្បីសុំការបកស្រាយជុំវិញបញ្ហានេះបានទេ នៅថ្ងៃទី៣ ខែកញ្ញា។
នៅក្នុងឱកាសជួបសំណេះសំណាលជាមួយប្រជាពលរដ្ឋខ្មែររស់នៅសាធារណរដ្ឋកូរ៉េ (South Korea) កាលពីថ្ងៃទី១៨ ខែឧសភា លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន ម៉ាណែត លើកឡើងថា ការបញ្ជូនពលករទៅធ្វើការនៅក្រៅប្រទេស មិនមែនដើម្បីទៅធ្វើកញ្ជះគេនោះទេ គឺដើម្បីជួយលើកកម្ពស់ជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ និងទទួលបានជំនាញពីការងារនៅក្រៅប្រទេស នៅពេលពលករត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ។
លោក ហ៊ុន ម៉ាណែត៖ «ដោយសារអី? ដោយសារផលការងារនៅទីនេះ បានវិវឌ្ឍល្អ បូករួមនឹងលក្ខខណ្ឌការងារបានល្អ។ បងប្អូនមក មិនមានអារម្មណ៍ថា ជាខ្ញុំគេ ប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍ថា គឺជាកម្លាំងពលកម្មមួយ ដែលជួយចម្រើនសេដ្ឋកិច្ច។ នេះគឺជាអ្វី ដែលយើងគួរមានមោទនភាព»។
ទោះជាបែបនេះក្ដី អ្នកប្រឹក្សាយោបល់ផ្នែកអភិវឌ្ឍន៍ផ្នត់គំនិត និងការសិក្សាស្រាវជ្រាវ លោក សេក សុជាតិ យល់ឃើញថា ប្ដូរពីប្រយោជន៍ដែលកម្មករធ្វើការនៅក្រៅប្រទេសទទួលបាន កម្ពុជានឹងបាត់បង់កម្លាំងពលកម្ម និងធនធានមនុស្ស ដែលមានសក្ដានុពល ដែលរួមចំណែកដ៏សំខាន់ ក្នុងការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិ។ លោកលើកឡើងថា រដ្ឋាភិបាលគួរបង្កើតគោលនយោបាយគាំពារសង្គម តាមរយៈការកំណត់តម្លៃកសិផលឱ្យមានស្ថិរភាព បង្កើតការងារនៅតាមមូលដ្ឋាន និងបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញដល់ពលរដ្ឋ ដើម្បីកាត់បន្ថយចំនួនពលរដ្ឋធ្វើចំណាកស្រុក ទៅលក់កម្លាំងពលកម្មនៅក្រៅប្រទេស។
លោក សេក សុជាតិ៖ «ការលក់កម្លាំង គឺមិនមាននិរន្តរភាពទេ ហើយការលក់កម្លាំងទៅខាងក្រៅនេះ គឺជាហានិភ័យ នៅពេលពួកគាត់អស់កម្លាំងទៅ គាត់មានជំងឺឈឺថ្កាត់ផង អ៊ីចឹង វាជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់របស់រដ្ឋាភិបាល»។
របាយការណ៍របស់ក្រសួងការងារកម្ពុជាឱ្យដឹងថា បច្ចុប្បន្នមានពលករខ្មែរជាង ១លាន ២សែននាក់កំពុង ធ្វើការនៅប្រទេសថៃ។ ក៏ប៉ុន្តែ របាយការណ៍របស់អង្គការសង់ត្រាល់បង្ហាញថា មានពលករខ្មែរកំពុងធ្វើការដោយស្របច្បាប់ និងមិនស្របច្បាប់នៅប្រទេសថៃ ជាង ២លាននាក់។
ប្រជាពលរដ្ឋលើកឡើងថា ភាពពិត ពួកគាត់ចង់ឱ្យកូនចៅរៀនបានខ្ពស់ និងមានការងារល្អធ្វើដែរ ដោយមិនចាំបាច់ធ្វើសំណាកស្រុកឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារពួកគាត់ធ្វើស្រែចេះតែខាត និងជំពាក់បំណុលធនាគារ ខណៈទីផ្សារការងារក្នុងស្រុកកាន់តែចង្អៀត។ ពួកគាត់អំពាវនាវឱ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើនការបង្កើតការងារនៅក្នុងស្រុក ដោយផ្ដល់កម្រៃសមរម្យ និងកំណត់ទីផ្សារតម្លៃកសិផលឱ្យមានស្ថិរភាព ដើម្បីជួយទ្រទ្រង់ជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋ និងផ្ដល់ឱកាសឱ្យពួកគាត់បានធ្វើការ និងរស់នៅជួបជុំជាមួយគ្រួសារ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។